Wewnętrzna przestrzeń galerii przyjęła formę dzieła sztuki w ciągłym przepływie. Spędziłam w niej każdy dzień. Wystawa stała się dla publiczności okazją do udziału w tworzeniu pracy na żywo. Projekt rozwijał się w kierunku performansu oraz interaktywnej aranżacji przestrzeni — możliwej do oglądania zarówno na żywo, jak i online, za pośrednictwem strony internetowej stworzonej specjalnie dla tego celu. Widz chwytał rzeczy i przestrzeń w ich naturalnym ruchu i zmianie.

Ekspozycja zawierała prace pionowe, nawiązujące do kodów kreskowych, oraz kwadratowe, odnoszące się do kodów QR. Grafiki wykonane na różnych papierach i transparentnych materiałach PVC, dzięki użyciu farb, podkładów i technik graficznych, sugerowały uchwycenie widoków z przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości. Gra z czasem i jednoczesne wychodzenie poza jego liniowy porządek, poprzez kolaż i zaburzenie struktury, stanowiły pierwszą warstwę koncepcji, którą przyjęłam.
Drugą warstwą było nawiązywanie do mikro- i makroskali: poprzez skupienie się na fakturach i materiałach, które zbierałam fotograficznie w skali bliskiej ciału, aż po spojrzenie z lotu ptaka, widoki satelitarne i lotnicze, w których wyraźnie zarysowują się sieci rzek, dróg czy wąwozów. Przyjęłam zatem dwie perspektywy: horyzontalną – związaną z czasem, i wertykalną – prowadzącą od szczegółu do szerokiego ujęcia z dużej wysokości.
Spotkanie tych dwóch osi uświadomiło mi ogrom możliwości postrzegania każdego z nas. Subiektywność odbioru świata, sytuacji, konkretnych wątków stała się dla mnie kluczowa. Dlatego tak istotna była interakcja z widzami w nieustannym przepływie. Założyłam, że każdy powinien zobaczyć coś innego, inną część tej skomplikowanej układanki. Coraz ważniejsze stawało się zmienianie konstelacji i układów, rozdrabnianie i budowanie tkanek na nowo.
Dni spędzone z zaproszonymi artystami urozmaicały narrację — w zależności od osoby, z którą w danym momencie współpracowałam. Z Martą Teresą Szamburską stworzyłyśmy — przy pomocy realnych i nagranych prac — intermedialny obraz przypominający lustrzaną pętlę zdarzeń. Z Anitą Kwiatkowską praca ewoluowała w stronę scenograficznej gry w zaburzenia pory dnia i nocy. Z grupą Kogiel Mogiel (Paja, Martinez) przestrzeń zamieniła się w patchwork zdarzeń z przeszłości, teraźniejszości i fantazyjnych wyobrażeń.

Cały projekt został zamknięty w kodach QR, które stały się kartami żywych intermedialnych obrazów. W finalnej instalacji zatytułowanej FOLLOW THE FLOW, kody stanowią bibliotekę uchwyconych danych – momentów, które można odkrywać, wchodząc w kompozycję sieci, plecionej przez cały czas trwania wystawy. Sieć symbolizuje niekończące się połączenia, podejmowane wybory, pozostawione niedokończone lub jedynie nakreślone ścieżki, a także wielość dróg wciąż nieodkrytych.
To sieć, która obrazuje niemożliwość pełnego poznania czasu i przestrzeni będących w ciągłym ruchu, ale zarazem pokazuje możliwość odczuwania, gotowości na każdy moment, odwagi podejmowania wyzwań, otwartości uczenia się bycia i działania.