Błękitne rysunki w założeniu miały pomóc przy realizacji obiektów. Myślenie nad formą w skali 1:1, o konstrukcji, bardzo szybko się rozmyło i zatopiłam się w świecie przenikających się, delikatnie tkanych kreską układów. 

Skrzydła, seria grafik wychodzących z rysunku, wykonanych w technice suchej igły. Początkowo delikatne, niepewne, złudne szkice w formie graficznej nabrały konkretności i zdecydowania. Kreska wciąż poszukuje, ale już zyskuje siłę i dynamikę. Kolejne odbitki rejestrują proces powstawania płyty graficznej.

Postać, cykl wykonany w technice suchej igły. Rozpoczyna się szkicem, by w efekcie końcowym odsłonić bardziej dopracowane odbitki.

Autoportret, zestaw prac wykonanych w technice suchej igły, offsetu i kolografii. Proces wiązania gipsu unaocznia wewnętrzną metamorfozę – uchwycenie momentu przejścia ze stanu płynnego w stały. Ten punkt przemiany stał się impulsem do powstania cyklu. Dobór matryc, kolejność odbijania i wybór barw pozwoliły uzyskać niepowtarzalne odbitki, w których zapisałam emocje. Nie nazwałam ich – ujęłam je materią, plamą, kolorem.

Ku dziurze, obrazy zapisane na pograniczu snu, odrywania się od rzeczywistości. Punktem wyjścia były grafiki Piotra Smolnickiego. Kolejna warstwa powstała dzięki improwizacji tanecznej. Utrwalone odbicia, ślady stóp i ciała podczas tańca zostały dopełnione szybkimi gestami. Ostatnie płaszczyzny to cienkie powłoki werniksu lub żywicy epoksydowej, które powlekają wybrane fragmenty obrazu, powodując jego nieustanną zmianę w zależności od oświetlenia. Obserwowałam je o różnych porach dnia i nocy, co pozwoliło mi wydobyć elementy, które naturalnie się w nich ujawniały.

W głębi, cykl graficzny wykonany w technice offsetu i monotypii. Początkowo tworzony na unikatowym, ręcznie robionym papierze, a następnie na płytach żywicznych. Prace odzwierciedlają głębię jednostki, jej kruchość, a zarazem siłę istnienia mimo przeciwności. Fascynacja byciem poza czasem czy bycia w wielu przestrzeniach jednocześnie zaowocowała częściowo transparentnymi odbitkami, które rzucały cienie, stając się ich przedłużeniem.

Kilka kawałków… o mnie, praca wideo złożona z przenikających się, nie do końca utrwalonych fotografii – obrazów wciąż żywych, poruszających się w rytmie wyznaczonym przez dźwięk. Warstwa śpiewu, nałożona na strukturę obrazu, nadaje kompozycji wymiar rozciągniętego, subiektywnego czasu.

Odlewy, formy wolnostojące powstały z bardzo cienkich fragmentów połączonych w całość. Praca nad nimi była pełna intensywnych przeżyć. Wielogodzinne sesje, podczas których czekałam, aż formy zastygły w ustalonych pozach, stawały się rytuałem – tańcem duszy. Najpierw oczekiwanie, aż poczuję, że gips zaczyna tężeć, potem skupienie, by nie wykonać najmniejszego ruchu. Pojawiało się mrowienie w kończynach, zastygnięcie, przekroczenie progu bólu, wejście w głęboki stan medytacyjny, oderwanie od ciała. Dotarcie do stanu ponadczasowości, poczucie ciepła emanującego z materii gipsu, całkowite skupienie… A potem – ponowne oderwanie, tym razem fizyczne. Odejście od gipsu. Ulga. Spokój. Uniesienie.