Dwunasty wiersz
przestrzeń w plamy / UCIELEŚNIENIE DUSZY

jej tu nie ma
jest w iluzji, którą tworzy na żywo
przestrzeń w plamy
odnaleziony obszar
miły
coraz milszy
nienazwany
nie do nazwania
niezbadany
nie do zbadania
z cieni drzew na ścianie
malowidło
ze snu o wolności
z przeznaczenia
z przypadku co go nie ma
ukształtowało cię światło
ostre słońce
przymrużone oczy
formy się zmieniają
snują się marzenia
wyobrażenie ze ścian wybiegło na zewnątrz
wirowało
realność i nierzeczywistość mieszały się w chwili
migoczący, magiczny obraz natury
nie przerzuca piasku 
to co w nim jest krąży w podmuchu wiatru wokół niej
kiedy wiatr ustaje spada i wtapia się do wnętrza
można powiedzieć, że ciało zmienia się w piaskownicę
ale jednocześnie w tej samej chwili jednoczy się z pustynią
a na pustyni nie ma piaskownic 
jest przestrzeń nieograniczona co wciąga ją
i w niej przepada
zamykam oczy
zostań póki nie zasnę
opowiadasz
jestem tam cały czas
otaczasz mnie gałęziami
dajesz ciepło gdy stajesz się słońcem
przenosisz mnie do początku bycia
nie szukam już siebie
totalne bycie i niebycie całkowite
moja dusza ulatuje
jak motyl i ćma do światła
to się nie powtórzy
żeby tak zniknąć
zdematerializować się 
niech mnie pochłonie wszechświat
stać się wszechświatem